| เลขที่หนังสือ | : กค 0706/7626 |
| วันที่ | : 16 สิงหาคม 2547 |
| เรื่อง | : ภาษีเงินได้นิติบุคคลและภาษีมูลค่าเพิ่ม กรณีการจ่ายค่าตอบแทนการเช่าเครื่องบิน |
| ข้อกฎหมาย | : มาตรา 33, มาตรา 70, มาตรา 40(5), มาตรา 82/13, มาตรา 79, มาตรา 83/6(2) |
| ข้อหารือ | : บริษัท A. ประกอบกิจการให้บริการขนส่งโดยอากาศยานทั้งในประเทศและระหว่างประเทศในการประกอบกิจการบริษัทฯ ได้มีการขยายการให้บริการการบินระหว่างประเทศ บริษัทฯ จึงทำสัญญาเช่าเครื่องบินจากบริษัท B. ซึ่งเป็นบริษัทจดทะเบียนในประเทศฟิลิปปินส์ ในการเช่าเครื่องบินดังกล่าว บริษัทฯ ตกลงเช่าเป็นรายชั่วโมง มีการกำหนดจำนวนชั่วโมงการเช่าขั้นต่ำไว้ 30 ชั่วโมงต่อเดือน หากเดือนใดใช้ไม่ถึง 30 ชั่วโมง สามารถนำจำนวนชั่วโมงที่เหลือไปใช้ในเดือนถัด ๆ ไปได้ แต่หากเดือนใดมีการใช้เกินกว่า 30 ชั่วโมง บริษัทฯ ต้องจ่ายค่าตอบแทนเพิ่มเป็นรายชั่วโมง โดยบริษัทB. จะเป็นผู้จัดหาลูกเรือประจำเครื่องบิน บริษัทฯ มีการจ่ายค่าตอบแทน ดังนี้ 1. ค่าเช่าเครื่องบินในอัตราต่อเดือนที่แน่นอน ซึ่งคิดจากค่าเช่าจำนวน 30 ชั่วโมง เว้นแต่จะมีการใช้เครื่องบินเกินกว่า 30 ชั่วโมง จะต้องจ่ายค่าเช่าส่วนที่เกินเป็นรายชั่วโมงให้กับ บริษัท B.2. ค่าเบี้ยเลี้ยงของลูกเรือ ซึ่งคิดเป็นรายวันในอัตราที่กำหนดไว้แน่นอน โดยบริษัทฯ ต้องจ่ายให้กับบริษัท B. 3. ค่าที่พัก ค่าอาหาร ค่าพาหนะรับส่งลูกเรือ และค่าโทรศัพท์ของลูกเรือ ซึ่งบริษัทฯเป็นผู้จ่ายให้กับลูกเรือโดยตรง หรือบางกรณีต้องจ่ายให้ทางโรงแรมหรือผู้ที่ให้บริการแก่ลูกเรือบริษัทฯ ได้หารือว่าค่าตอบแทนตาม 1-3 เข้าลักษณะเป็นกำไรจากธุรกิจ ตามอนุสัญญาระหว่างรัฐบาลแห่งราชอาณาจักรไทยและรัฐบาลแห่งสาธารณรัฐฟิลิปปินส์ เพื่อการเว้นการเก็บภาษีซ้อนและการป้องกันการเลี่ยงการรัษฎากรในส่วนที่เกี่ยวกับภาษีเก็บจากเงินได้ และเมื่อบริษัท B. ไม่มี สถานประกอบการถาวรในประเทศไทยจึงได้รับยกเว้นภาษีเงินได้ตามอนุสัญญาดังกล่าว บริษัทฯ ไม่ต้องหักภาษีจากเงินได้พึงประเมินที่จ่ายถูกต้องหรือไม่ นอกจากนี้ บริษัทฯ มีภาระต้องเสียภาษีอื่นใดอีกหรือไม่ |
| แนววินิจฉัย | : 1. ภาษีเงินได้นิติบุคคลกรณีบริษัทฯ เช่าเครื่องบินจากบริษัท B. โดยมีการจ่ายค่าตอบแทนตามสัญญาเช่า แบ่งออกเป็น จ่ายให้แก่บริษัท B. โดยตรง ซึ่งได้แก่ ค่าเช่าเครื่องบิน และค่าเบี้ยเลี้ยงของลูกเรือค่าตอบแทนดังกล่าวเข้าลักษณะเป็นเงินหรือประโยชน์เนื่องจากการให้เช่าทรัพย์สิน และจ่ายให้แก่ลูกเรือหรือผู้ให้บริการแก่ลูกเรือ ซึ่งได้แก่ ค่าที่พัก ค่าอาหาร ค่าพาหนะรับส่งลูกเรือ และค่าโทรศัพท์ของลูกเรือ ซึ่งการจ่ายค่าใช้จ่ายต่าง ๆให้แก่ลูกเรือดังกล่าว ก็เนื่องมาจากเป็นการปฏิบัติตามสัญญาเช่าที่บริษัท B. ต้องจัดหาลูกเรือและเป็นผู้จ่ายค่าจ้างให้แก่ลูกเรือที่ได้เข้ามาปฏิบัติงานให้กับบริษัทฯ และให้บริษัทฯ จ่ายค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ให้แก่ลูกเรือดังกล่าว ซึ่งหากบริษัทฯ ไม่รับภาระค่าใช้จ่ายดังกล่าว ย่อม แน่นอนว่าการกำหนดค่าตอบแทนตามสัญญาเช่าเครื่องบินอันเป็นรายได้ของบริษัท B.ต้องสูงขึ้น เนื่องจากต้องคิดคำนวณต้นทุนค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการปฏิบัติงานของลูกเรือที่ บริษัท B.ต้องรับภาระเพิ่มขึ้น ดังนั้นค่าที่พัก ค่าอาหาร ค่าพาหนะรับส่งลูกเรือ และค่าโทรศัพท์ของลูกเรือจึงเป็นส่วนหนึ่งของค่าตอบแทนที่บริษัทฯ ต้องจ่ายให้แก่ลูกเรือหรือผู้ให้บริการแก่ลูกเรือโดยตรง นอกเหนือไปจากค่าเช่าเครื่องบินและค่าเบี้ยเลี้ยงที่บริษัทฯ จ่ายให้แก่บริษัท B. ย่อมเข้าลักษณะเป็นประโยชน์อย่างอื่นที่บริษัท B. ได้รับ ซึ่งอาจคิดคำนวณได้เป็นเงิน ซึ่งถือเป็นเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 39 แห่งประมวลรัษฎากร ดังนั้น กรณีบริษัทฯ จ่ายค่าตอบแทนทั้งที่จ่ายให้แก่บริษัท B. โดยตรงและจ่ายให้แก่ลูกเรือหรือผู้ให้บริการแก่ลูกเรือถือว่าเป็นการจ่ายให้แก่ บริษัท B. และเป็นการจ่ายเงินได้ที่เป็นเงินหรือผลประโยชน์อย่างอื่นที่ได้เนื่องจากการให้เช่าทรัพย์สินอันเข้าลักษณะเป็นเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 40(5) แห่งประมวลรัษฎากร บริษัทฯ จึงมีหน้าที่ต้องหักภาษีจากเงินได้พึงประเมินที่จ่ายในอัตราร้อยละ 15 และนำส่งสำนักงานสรรพากรพื้นที่สาขาตามแบบ ภ.ง.ด.54 ภายใน 7 วันนับแต่วันสิ้นเดือนของเดือนที่จ่ายเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 70 แห่งประมวลรัษฎากร และเนื่องจากค่าตอบแทนตามสัญญาเช่าเครื่องบินดังกล่าวเป็นค่าตอบแทนจากการใช้อุปกรณ์ในทางอุตสาหกรรม การพาณิชย์หรือวิทยาศาสตร์ ซึ่งเข้าลักษณะเป็นค่าสิทธิตามข้อ 13 วรรค 3 แห่งอนุสัญญาระหว่างรัฐบาลแห่งราชอาณาจักรไทยและรัฐบาลแห่งสาธารณรัฐฟิลิปปินส์ เพื่อการเว้นการเก็บภาษีซ้อนและการป้องกันการเลี่ยงการรัษฎากรในส่วนที่เกี่ยวกับภาษีเก็บจากเงินได้ ซึ่งประเทศไทยเป็นรัฐแหล่งเงินได้ย่อมมีอำนาจจัดเก็บได้ตามประมวลรัษฎากร ทั้งนี้ ตามข้อ 13 วรรค 2 แห่งอนุสัญญาดังกล่าว 2. ภาษีมูลค่าเพิ่มกรณีบริษัท B. ซึ่งเป็นผู้ประกอบการที่ได้ให้บริการในต่างประเทศ และได้มีการใช้บริการนั้นในราชอาณาจักร ผู้ประกอบการที่ให้บริการในต่างประเทศมีหน้าที่ต้องเสียภาษีมูลค่าเพิ่ม และชำระภาษีมูลค่าเพิ่มเมื่อความรับผิดในการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มเกิดขึ้น ตามมาตรา 82/13 แห่งประมวลรัษฎากร โดยจะต้องเสียภาษีมูลค่าเพิ่มจากค่าตอบแทนที่บริษัทฯ จ่ายให้แก่บริษัท B. โดยตรงและจ่ายให้แก่ลูกเรือหรือผู้ให้บริการแก่ลูกเรือตามมาตรา 79 แห่งประมวลรัษฎากร ทั้งนี้ บริษัทฯ มีหน้าที่ต้องนำส่งภาษีมูลค่าเพิ่มที่ผู้ประกอบการมีหน้าที่เสียตามมาตรา 83/6(2) แห่งประมวลรัษฎากร |
| เลขตู้ | : 67/33090 |
